از عنوان مقاله نباید این گونه استنباط شود که هدف، بررسی آرای نظریه پردازان فمینیست و قضاوت درباره آنهاست. بکار بردن واژه فمینیسم به این سبب است که این واژه به طور عام و رایج در بین برخی ایرانیان به واژه ای برای احقاق حقوق زنان بدل شده است. گاه مشاهده می شود که مدعیان و طرفداران فمینیسم از مبانی نحله های فکری و شاخه های متعدد و متکثر و گاه متغیر آن با یکدیگر اطلاعی ندارند. در این مقاله می کوشم تا با اتکا بر آرای نظریه پردازان انتقادی در آن چه با تسامح فمینیسم مثبت و منفی نامیده ام تحقیق کنم. میانجی من برای انجام این تحقیق سینماست. هنر قبل از فیلسوفان و جامعه شناسان کاوش در زندگی روزمره، سرنوشت زنان و خانواده - تولستوی در آنا کارنینا، فلوبر در مادام بووآری، تاماس هاردی در تس دوربرویل - را آغاز کرده بود، و سینمای بعد از جنگ جهانی دوم، خاصه سینمای نئورئالیستی و ژانر ملودراما سرنوشت خانواده و دست و پنجه نرم کردن آن خاصه زنان با معضلات زندگی روزمره را به موضوع اصلی خود بدل کردند. در سینمای بعد از جنگ ایران نیز ژانر ملودراما گسترش یافت. دیدگاه فمینیستی که جسته گریخته در ایران مطرح شده بود، در این سینما به شیوه ای گسترده مطرح شد. در این مقاله کوشیده ام تا با دو مقوله مذکور تصویری را که سینما از زندگی زنان ترسیم کرده است، نمایان سازم.

مقدمه: کینه توزی از جمله رفتارهای انحرافی است که به طور مرتب در بین پرستاران اتفاق می افتد و هزینه های قابل توجهی در اثر این نوع رفتارها به بیمارستانها تحمیل می شود. این پژوهش با هدف شناسایی پیامدهای کینه توزی در بین پرستاران بیمارستانهای دولتی خراسان شمالی انجام شد. روش کار: این پژوهش، یک مطالعه ی کیفی از نوع تحلیل محتوا و با هدف کاربردی بود که داده های آن در سال 1398 با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند از نوع گلوله برفی تا مرحله اشباع و مصاحبه انفرادی نیمه ساختارمند با 18 نفر از سوپروایزرها، مدیران بخشها و پرستاران با سابقه بیمارستانهای دولتی خراسان شمالی جمع آوری گردید. در پژوهش حاضر برای اعتباربخشی از معیارهای قابلیت اعتماد لینکلن و گوبا استفاده شد و جهت رعایت ملاحظات اخلاقی، کد اخلاق از دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی اخذ گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل محتوا کیفی هدایت شده گرانهیم و لاندمن انجام گرفت. یافته ها: پس از تجزیه و تحلیل مصاحبه ها تعداد 34 کد معنی دار منحصر به فرد شناسایی، و در 7 مفهوم یا عامل اصلی طبقه بندی کاهش اعتماد مردم به خدمات »، « آسیب پذیری زندگی کاری »: شد. نتایج نشان داد که پیامدهای کینه توزی سازمانی عبارتند از، « خرابکاری و کارشکنی »، « کاهش وجدان کاری »، « کاهش کیفیت مراقبت از بیمار »، « آسیب پذیری زندگی شخصی »، « بیمارستانی. « آسیب مالی به سیستم » نتیجه گیری: در مجموع و باتوجه با یافته های این پژوهش می توان پیامدهای کینه توزی پرستاران را در چهار دسته پیامدهای زندگی شخصی، زندگی کاری (شغلی)، پیامدهای سازمانی و پیامدهای فراسازمانی قرار داد. این مسیله ضرورت مدیریت فردی، مدیریت سازمانی و مدیریت کلان نظام سلامت جهت کاهش اینگونه رفتارها را تصریح می کند.

فمینیسم به عنوان یک جنبش اجتماعی برای دفاع از حقوق زنان، یا آنچه این پنداشته شده، عموما به مکاتب و جریان های مسلط فکری هم عصر خود متکی بوده است. موارد مشهور آن تاثیر پذیری و موج اول از "لیبرالیسم" و موج دو از "چپ جدید" است. اما موارد باریک تری هم وجود دارد که در عین اهمیت داشتن، کمتر به چشم می آید. بورژوازی مدرن که خود متکی به ارزش های برابری و آزادی بود، حاضر نبود این ارزش ها را به حوزه زنان تسری دهد، و این در میان جنبش زنان، نوعی سرخوردگی ایجاد می کرد. اوجگیری گرایش هنری – فلسفی رمانتیک که خود را در تعارض با ارزش های روشنگری چون "عقلانیت" و "پیشرفت" تعریف می کرد، باعث شد که برخی از فمینیست ها، به آن به عنوان یک راه حل نگاه کنند. رمانتیسم، "احساس" را می ستود و "گذشته" را بزرگ می داشت، و این مبنای الهامی شد برای برخی فمینیست ها که به جای تلاش برای اثبات تساوی قدرت عقلی زنان و مردان و ضرورت حرکت زنان پا به پای مردان، بر اهمیت احساس زنانه و برتری آن تاکید کنند، و نیز فرضیه وجود گذشته ای طلایی به نام عصر مادر سالاری را جدی بگیرند و در پی تجدید حیات آن باشند. به نظر می رسد رمانتیسم گرچه به عنوان یک واکنش در مقابل مصایب عقلانیت و توسعه مدرن قابل درک است، اما راه حل مشکلات دنیای جدید نبود؛ همین داوری در مورد فمینیسم الهام گرفته از آن هم صادق است.

حرکت آزادی خواهی زنان که با تعبیر فمینیسم از آن یاد می شود، جنبشی اجتماعی است که ضرورتا با سیاست هم درگیر می شود. برداشت نظریه پردازان و رهبران این جنبش از کارکرد دولت و تعریفی که از سیاست داشته اند، ارتباطی نزدیک با نوع نگرش آنان به مساله زنان دارد. فمینیسم لیبرال، در راهبردی اصلاح گرا، برداشتی متعارف از سیاست دارد و با دولت به چانه زنی می پردازد؛ فمینیسم رادیکال در راهبردی ریشه و تا حدی انقلابی، از سیاست تعریفی متفاوت می دهد، و نوعی موضع آشتی ناپذیر در برابر دولت دارد. مقایسه این دو نگرش و نتیجه آن برای جنبش زنان، موضوع مقاله حاضر است.